παρών παρελθών μέλλων και υποθετικός.

ο σάκος η ζωή μου που ποτέ δεν τον άφησα εδώ τον α-
φήνω χρειάζομαι και τα δυο χέρια όπως όταν ταξιδεύω
υπάρχει συνοχή α αυτές οι ξαφνικές φωτιές στο κεφάλι
άδειο και σκοτεινό όσο τραβάει η ψυχούλα σου έπειτα
ξαφνικά σαν μια χούφτα πλανίδια παίρνει φωτιά το θέ-
αμα τότε

λίγο λιγότερο απ' ότι να 'ναι όπως να 'ναι όποτε να 'ναι
λίγο λιγότερο από το να είσαι παρών παρελθών μέλλων
και υποθετικός από το να ζεις και να μη ζεις έλα τώρα
αρκετά και τέλος του πρώτου μέρους προ του Πιμ

ξαφνικά οιονεί βεβαιότητα ότι ένα πόντο ακόμη και πέ-
φτω με το κεφάλι σε χαράδρα ή με φόρα σε τοίχο κι ας
ξέρω καλά πως να μην ελπίζω τίποτα από τούτο το μέρος
αυτό με βγάζει από την ονειροπόλησή μου έχω φτάσει

Cristina García Rodero - El Picao, San Vincente de la Sonsierra 1979
ο κόσμος από πάνω κλαψουρίζει ότι δεν ζει παράξενο
τέτοια ώρα τέτοια σαπουνόφουσκα στο κεφάλι όλοι πε-
θαμένοι τώρα άλλοι που για αυτούς δεν είναι ζωή αυτή
κι ό,τι επακολουθεί πολύ παράξενο δηλαδή το ότι τους
καταλαβαίνω

πάντα τα καταλάβαινα όλα εκτός για παράδειγμα την ι-
στορία και τη γεωγραφία τα καταλάβαινα όλα και δεν
συγχωρούσα τίποτα ποτέ δεν το μπόρεσα ποτέ ειλικρι-
νά δεν αποδοκίμασα τίποτα ούτε καν τη σκληρότητα
στα ζώα ποτέ δεν αγάπησα τίποτα