άντε γεια

κάθεται πέρα δέκα μέτρα δεκαπέντε μέτρα σηκώνει το
κεφάλι με κοιτάζει λέει επιτέλους στον εαυτό της εντά-
ξει δουλεύει

δεν τελειώσαμε σκύβει ξανά στο εργόχειρό της η βελόνα
σταματάει στη μέση σηκώνει το κεφάλι και με κοιτάζει
πάλι αρκεί να με φωνάξει με το όνομά μου να σηκωθεί
να έρθει να με αγγίξει αλλά όχι

ζέστα αρχέγονης λάσπης αδιαπέραστου σκότους

υποκείμενο αντικείμενο υποκείμενο αντικείμενο
γοργή διαδοχή και δρόμο

όχι η επιθυμία για λιγότερη αθλιότητα λίγο λιγότερη η
επιθυμία για λίγη ομορφιά όχι όταν κοπάζει το αγκομα-
χητό δεν ακούω τίποτα τέτοιο δεν μου λένε τίποτα τέ-
τοιο αυτή τη φορά

ούτε επισκέπτες στη ζωή μου αυτή τη φορά καμιά επιθυ-
μία για επισκέπτες που καταφτάνουν από παντού κάθε
λογής για να μου πουν για τον εαυτό τους και για τη ζωή
και τον θάνατο σαν να μη συνέβη τίποτα και για μένα ίσως
στο τέλος να με βοηθήσουν να κρατήσω ύστερα άντε γεια
μέχρι να ξανανταμώσουμε ο καθένας από κει που ήρθε

ξαφνικά μακριά το βήμα η φωνή τίποτα μετά ξαφνικά
κάτι κάτι μετά ξαφνικά τίποτα ξαφνικά μακριά η σιωπή

η ζωή μετά χωρίς επισκέπτες παρούσα διατύπωση ούτε
επισκέπτες αυτή τη φορά ούτε ιστορίες ούτε παρεκτός
η δική μου ούτε σιωπή άλλη από τη σιωπή που πρέπει
να σπάσω όταν δεν θα την αντέχω άλλο με αυτά πρέπει
να τα βγάλω πέρα