πίσω στα ανακουφιστικά μου και τέλος η βρώμη

  

            κλειδώνω γρήγορα την πάνω και την κάτω κλειδαριά

τρέχω προς το αυτοκίνητο

τρέχω και παρακαλάω να μη με πιάσει το φανάρι της Πόντου

σκέφτομαι αν χρειάζομαι κάτι απ' έξω και αν οι προμήθειές μου επαρκούν ώστε να μη ξαναχρειαστεί να βγω από το σπίτι

τρέχω και βλέπω μόνο τα ίδια και ξανά τα ίδια

τον κρεμασμένο ανανά στον καθρέφτη μου

το καρφωμένο μαχαίρι στο παντζούρι στο εγκαταλελειμμένο 

δίπλα στον φούρνο

το αναρριχώμενο στο άλλο εγκαταλελειμμένο δίπλα στη ΔΕΗ

βλέπω αλλά τρέχω

το κουρτινάκι στο χαμηλό σπίτι με τις πλαστικές καρέκλες

τις πρασινάδες στο διάζωμα

τα λουλούδια που θα μου χαρίσει η κυρία Πόπη με τις γάτες

τρέχω αλλά βλέπω

τα απλωμένα βέτεξ του κυρίου Αρη στην πράσινη πολυκατοικία

κάθε φορά απλωμένα με την ίδια σειρά

βλέπω τους γλάρους που ρεμβάζουν μόνιμα 

από το περβάζι του ρετιρέ απέναντι

την αντανάκλαση του ήλιου στον ηλιακό

τρέχω και βλέπω και στέλνω τρυφερά άηχα φιλιά σε όλα τα καθημερινά

στην πυλωτή την βρίσκω πάλι ξαπλωμένη να δροσίζεται στο τσιμέντο

της βάζω φρέσκο νερό και της δίνω το βρασμένο αυγό που δεν έφαγα

τρέχω στις σκάλες κάνοντας μια στάση να λύσω τα λουράκια από τα σανδάλια Νο 40 που παρέα ζυγίζουν πέντε κιλά

έξω από την πόρτα παρακαλάω να μην έχω ξεχάσει το κλειδί

στην κρυφή θήκη του αυτοκινήτου

ξεκλειδώνω και ανυπομονώ να πάω στα ανακουφιστικά μου

η φρίντα με περιμένει πάνω στο ψάθινο χαλί

την παίρνω αγκαλιά με το δεξί χέρι και της δίνω τρυφερά ηχηρά φιλιά

ανοίγω την μπροστά μπαλκονόπορτα και το πίσω παράθυρο να ανεμίσουν οι κουρτίνες και να δουλέψει το κρεμαστό γκλιν γκλον πάνω από το κρεβάτι

μεταφέρω το λάπτοπ στο φως

ακούω τα δάχτυλα του λουγκάνσκι μου

γδύνομαι και τρέχω να πλυθώ

το νερό είναι το νούμερο ένα ανακουφιστικό

η κυρία Λουκία μου το έλεγε πάντα 

όταν είσαι καθαρός όλα γίνονται πιο εύκολα

σαπουνίζομαι ολόκληρη δύο φορές 

αχχ κυρία Λουκία μου να ήμασταν κοντά να σου έβαζα να ακούσεις τον γκουρτζίεφφ μου και να κλαίγαμε συντροφιά

για όλα (θα) κλαίγαμε

εγώ πια δεν κλαίω γιατί βουλώνει η μύτη και παθαίνω πανικό

τις νύχτες που βουλώνει παθαίνω ημιπανικό γιατί πλέον γνωρίζω

και αλλάζω πλευρό

(ευτυχώς κλαίει το αίμα μου)

αλλά αν είμαστε μαζί το ξέρω εσύ θα με ανακουφίσεις

ήσουν κι εσύ το ανακουφιστικό μου κυρία Λουκία

οι βόλτες μας στη θάλασσα που μαζεύαμε σπασμένα πλακάκια για το επιτοίχιο ψηφιδωτό σου

σαν τρελές κάναμε όταν βρίσκαμε χρωματιστά ή λουλουδένια

και ψάχναμε γύρω γύρω σκυμμένες γιατί σκεφτόμασταν 

"δε γίνεται! εδώ κοντά θα έχει κι άλλα από το ίδιο πλακάκι!"

θέλαμε να ενώσουμε την οικογένεια κυρία Λουκία

έτσι ψάχναμε γύρω γύρω και για λίγη λογική μες στον παραλογισμό

θυμάσαι τότε που είχα βουτήξει τα πόδια στην παγωμένη ανταριασμένη μαρτιάτικη θάλασσα για να σου φέρω το ημιζωντανό κεφαλόπουλο

(που σχεδόν μόνο του είχε μπει μες στον κουβά - αν θυμάσαι- 

θυμήσου! θυμήσου!) 

και ήταν μεγάλο τόσο που είχατε χορτάσει δυο άνθρωποι

σε χόρτασα κυρία Λουκία και ήμουν χαρούμενη και περήφανη

και σε θαύμαζα και σε αγαπούσα που κατάφερες να γεννήσεις 

και να μεγαλώσεις εκείνον τον άνθρωπο

μα τώρα πού είσαι ν' ακούσουμε τον μέντελσόν μου

ο γιατρός μου είπε να μάθω να θυμώνω

μόνο ο θυμός γλιτώνει από τη θλίψη το άγχος και τον πανικό

έτσι μου είπε ο γιατρός

δεν ξέρω να θυμώνω κυρία Λουκία

από ποιον ομφάλιο λώρο τρέφεται ο θυμός

δεν θυμώνω μα έχω ξεκινήσει την επανάστασή μου

έχω αποφασίσει πια να χρησιμοποιώ σαπούνι μυρωδάτο δίχως βρώμη και να τρώω λαχταριστό πρωινό δίχως βρώμη και να κοιμάμαι δίχως να βλέπω εφιάλτες με τις εμμονικές αλαζονικές βρώμες που με συκοφαντούσαν

βοήθησε και που η πιο βρωμερή κακομοίρα του πλανήτη που -από μόνη της- δεν έχει αγαπήσει τίποτα στον εαυτό της και πασχίζει -από μόνη της- διαχρονικά να τον αλλάξει και να γίνει -από μόνη της- μια άλλη είχε το θράσος να κλέψει -από μόνη της- μια χιονισμένη φωτογραφία και να τη μοιραστεί -από μόνη της- ως δική της σαν καλή θιτσο-ινφλουένσερ που είναι και το μόνο που ξέρει να κάνει καλά πια είναι να προσφέρει απλόχερα υλικό κλειδαρότρυπας -από μόνη της- και να μοιράζει επίσης ευχαριστίες και καρδιές στις κολακείες των ψηλόλιγνων ποιητών που εσχάτως χάφτουν τα ψέμματά της ενώ παλιότερα τους είχε βλάψει και εκείνους -από μόνη της- και ξεφτιλίστηκε απολύτως -από μόνη της- όταν έγραψε δημόσια ότι όχι μόνο ήταν δική της η λήψη από άλλη πόλη μα είχε και την εκτύπωση και γελοιοποιήθηκε -από μόνη της- για μια ακόμη φορά και απέδειξε -από μόνη της- πόσα σκατά κουβαλάει και πόσο αδίστακτη μπορεί να γίνει κι εγώ εκείνη τη φορά δε χρειάστηκε να κάνω τίποτε κυρία Λουκία μου

μόνο να πλυθώ δυο φορές με το καινούριο μου σαπούνι και να φυλάξω τις αποδείξεις μαζί με τις υπόλοιπες και εκείνες των άλλων θυμάτων της για να πάνε όλες μαζί εκεί που πρέπει να πάνε αν υποστούμε ξανά εκφοβισμό ή δεχτούμε απειλή από την καημένη που καυλώνει σταθερά να φαντασιώνεται πως την αντιγράφουν και δεν ντρέπεται να ξεστομίζει πως βλέπει παντού κλώνους της και πως όλοι θέλουν να είναι εκείνη εκτός από τον εαυτό της

τώρα θα σε αφήσω για να ξεκινήσω την ανακουφιστική μου 

απογευματινή ρουτίνα 

απόψε ξανά στα μέσα ανακουφιστικά μου γιατί πριν καιρό που ήθελα τα έξω  και πήγα καλεσμένη σε εκείνη την παρουσίαση βιβλίου κόντεψα να ξεράσω από την αταιριασιά και την ασχήμια που αντίκρυσα

θα φάω την απογευματινή μου πουτίγκα καραμέλα

θα συνεχίσω το σάλι-ανανά που μου έμαθε η φίλη μου η κική 

θα ερωτεύομαι τον άλμπερτ ξανά και ξανά 

θα γελάω απ' έξω μου με τον δόκτορα ζόιντμπεργκ 

θα κλαίω από μέσα μου με τον ραχμάνινοφφ

θα ψευτομετράω θα ψευτοτραγουδάω και θα αληθοανακουφίζομαι

κυρία Λουκία

και την ημέρα και το απόγευμα και το ξημέρωμα και πάντα 

παραμένω η νύχτα με το μαύρο νυχτικό που έχει τρυπήσει

μα εγώ θέλω να το φοράω παντού πάντοτε να γίνει η στολή μου 

και θέλω να ακούω νανουρίσματα με τον πρωινό μου καφέ

σε αγαπάω πάντα και μου λείπεις πιο πάντα και τέλος η βρώμη