πίσω στα δικά μου

πίσω στα άθλια πλακάκια

πίσω στην ξυπολυσιά μου

πίσω στην ξεβρακωσιά μου

πίσω στις φλοκάτες τις ξυρισμένες και τις αξύριστες

πίσω στα παχύφυτά μου που δεν πέθαναν

πίσω στους περιπάτους κοντά στη θάλασσα μα με λιγότερη θάλασσα

πίσω στις νύχτες μου

πίσω στην αναβλητική ανυπομονησία μου

πίσω στα πινέλα μου και το καβαλέτο μου

πίσω στα καζανάκια και τα σκατά των άλλων

πίσω στα γκνταπ γκντουπ της αποπάνω και του πιο πάνω

πίσω στις κατσαρόλες για έναν

πίσω στο προβληματικό ντουί του χωλ

πίσω στον νιπτήρα που τρέχει και δεν τρέχει τίποτα

πίσω στα μεταμεσονύκτια ντους

πίσω στην αναμονή

πίσω στην υπομονή

πίσω στο καταμόνη

πίσω στους ύπνους με την τριχωτή μου φιλενάδα

πίσω στις νότες μου και τα ριπίτ μου

πίσω στην Δ που αγαπά να διαβάζει

πίσω στην Ε που αγαπά να περπατά

πίσω στην άλλη Ε που αγαπάει εμένα όταν κάνω 'ουφ'

πίσω στον αιμάτινο τοίχο

πίσω στον απέναντι χωρίς την απέναντι

πίσω στη ροδιά που είναι πιο ψηλή από μένα

πίσω στο αχρηστευμένο λεβητοστάσιο στο οποίο κρύβεται η Σούζα και κάνει τα γόνατά μου σαγρέ

πίσω στη μαρία

πίσω στο να ξαναείμαι αόρατη

πίσω στο να μη με ψάχνει κάποιος

πίσω στα δικά μου ψαξίματα

πίσω στο να παλεύω με τα ριχτάρια

πίσω στο να μη ξέρω πού να χώσω τη γάστρα

πίσω στο όποτε θέλω εγώ

πίσω στο φλοράλ απαλό μαξιλάρι που ακουμπάω το κεφάλι μου

πίσω στους εφιάλτες

πίσω στο ούλωφ πάλμε με τα τρομακτικά δέντρα

πίσω στον περιφερειακό που απεχθάνομαι

πίσω στην άβολη στάση

πίσω σε όσα περίσσεψαν

πίσω στους πόνους στο ισχίο

πίσω στη σιωπή

πίσω στις μονόφθαλμες γάτες που τρίβονται στα πόδια μου

πίσω στις βιντεοκλήσεις που σιχαίνομαι

πίσω στον λιναρόσπορο που κάνει καλό

πίσω στην αμφιβολία που κάνει κακό

πίσω στην άγνοια που κάνει ό,τι αποφασίσουμε

πίσω στην λάμπα που κάνει λίγο πράσινο τον τοίχο που θέλω να βάψω πράσινο και γι' αυτό την αγαπάω λίγο περισσότερο

πίσω στην ίδια διαδρομή

πίσω στην πλεκτή κουβέρτα που μ' έκανε να αγαπήσω το κίτρινο και είναι η μοναδική που με ζεσταίνει μέχρι μέσαμέσα

πίσω στην μπαλκονόπορτα που έφτιαξε ο μάστορας μα ακόμη συμπεριφέρεται σαν χαλασμένη

πίσω στον ακάλυπτο που είναι η αγαπημένη μου θέα και μόνο εκείνος με περίμενε οπότε κάθε ξημέρωμα ανοίγω το παράθυρο και του ψιθυρίζω:

έι, ήρθα