λίγο πολύ φόβος.

είμαι όλες τούτες οι λέξεις, όλες τούτες οι άγνωστες, όλος τούτος ο μπουχός από λέξεις, χωρίς έδαφος να κατακάτσει, χωρίς ουρανό να διαλυθεί, που κολλάνε για να πουν, ξεκολλάνε για να πουν, πως εγώ είμαι αυτές, όλες αυτές, κι αυτές που ενώνονται, κι αυτές που χωρίζονται, κι αυτές που δε γνωρίζονται, αυτές και τίποτ’ άλλο, όχι, εντελώς άλλο, πως είμαι κάτι εντελώς άλλο, κάτι βουβό, σ’ ένα μέρος άγριο, άδειο, κλειστό, μαύρο, ξερό, παγωμένο, όπου τίποτα ποτέ δε σαλεύει, τίποτα ποτέ δε μιλάει, και πως ακούω, και πως ψάχνω, σα θηρίο σε κλουβί γεννημένο από θηρία σε κλουβί γεννημένα από θηρία σε κλουβί γεννημένα από θηρία σε κλουβί γεννημένα από θηρία σε κλουβί γεννημένα από θηρία σε κλουβί γεννημένα από θηρία σε κλουβί γεννημένα και πεθαμένα σε κλουβί από θηρία σε κλουβί γεννημένα σε κλουβί πεθαμένα σε κλουβί γεννημένα και πεθαμένα σε κλουβί γεννημένα και μετά πεθαμένα γεννημένα και μετά πεθαμένα, σα θηρίο με μια λέξη, δική τους λέξη, σαν τέτοιο θηρίο, και πως ψάχνω, σαν τέτοιο θηρίο, με τις φτωχές μου δυνάμεις, τέτοιο θηρίο, με μόνα απομεινάρια απ’ τα γνωρίσματα του είδους του το φόβο και τη λύσσα, όχι, η λύσσα πέρασε, μόνο το φόβο, απ’ όλα όσα του ’πρεπαν μόνο το φόβο, πολλαπλασιασμένο, το φόβο της σκιάς του, όχι, είναι τυφλό, γεννημένο τυφλό, του ήχου αν θέλετε, αυτά λοιπόν, είναι απαραίτητο, είναι απαραίτητο κάτι, είναι κρίμα, αλλά έτσι είναι, φόβο του ήχου, φόβο των ήχων των θηρίων, των ήχων των ανθρώπων, των ήχων της μέρας και της νύχτας, φτάνει, φόβο των ήχων, όλων των ήχων, λίγο-πολύ όλων, λίγο-πολύ φόβος, όλων των ήχων, δεν είναι πολλοί, ένας είναι, αδιάκοπος, μέρα-νύχτα, τι είναι, είναι βήματα που πάνε κι έρχονται, είναι φωνές που μιλάνε για λίγο, είναι σώματα που ψάχνουν ένα δρόμο, είναι ο αέρας είναι τα πράγματα, είναι ο αέρας ανάμεσα στα πράγματα, φτάνει, πως ψάχνω, όπως αυτό, όχι, όχι όπως αυτό, όπως εγώ, με το δικό μου τρόπο, τι λέω, με το δικό μου τρόπο, πως ψάχνω, τι ψάχνω τώρα, ψάχνω να βρω τι ψάχνω, ψάχνω να βρω τι είναι, αυτό πρέπει να ’ναι, τι άλλο μπορεί να ’ναι, να βρω τι είναι, τι μπορεί να ’ναι, αυτό που ψάχνω, όχι, αυτό που ακούω, δεν ξέρω, δε μου ’ρχεται, ναι, τώρα μου ’ρχεται, όλα μου ’ρχονται, ψάχνω, ακούω να λένε πως ψάχνω να βρω τι μπορεί να ’ναι αυτό που ακούω, τώρα μου ’ρθε, τι μπορεί να ’ναι, κι από πού μπορεί να μου ’ρθε, αφού εδώ είναι όλα σιωπηλά, και οι τοίχοι είναι χοντροί, και πώς καταφέρνω, χωρίς να νιώθω αυτί, ούτε κεφάλι, ούτε σώμα, ούτε ψυχή, πώς καταφέρνω, τι καταφέρνω, να μην καταφέρνω τίποτα, πώς καταφέρνω, δεν είναι σαφές, όπα, είπες πως δεν είναι σαφές, κάτι λείπει για να γίνει σαφές, θα ψάξω να το βρω, θα ψάξω να βρω αυτό που λείπει, για να γίνουν όλα σαφή, όλο κάτι ψάχνω να βρω, καταντάει κουραστικό εντέλει, κι είμαστε ακόμα στην αρχή…

το συγκλονιστικό κείμενο είναι από τον Ακατονόμαστο του Samuel Beckett, και θα το απολαύσετε εδώ: 

http://tinker-tinker22.blogspot.gr/2012/09/blog-post.html

anonymous, ευχαριστώ θερμά για την άδεια αναδημοσίευσης.