Αποφάσισα να συνεχίσω το βιβλίο. Λίγο έχω διαβάσει. Λιγότερα και από αυτά που διάβασα γι' αυτό. Μόλις τελείωσα το 2ο κεφάλαιο. Το βιβλίο είναι καλό και παιχνιδιάρικο θα έλεγα με το μυαλό μου. Ο τρόπος που διαβάζω έχει γίνει πιο ηλίθιος από ποτέ. Αυτό με καθυστερεί. Αργά. Νύσταξα. Κοιμήθηκα. Εφιάλτης.
Μια σχετικά μεγάλη οθόνη και εγώ παρακολουθώ. Είναι ο Στήβεν που μιλάει με μια ανθρωπόμορφη πολεμική μηχανή. Αλλά είναι και ο Τσάπμαν που στέκεται αριστερά του, του μιλάει και τον βλέπει να κάθεται σε μια καρέκλα. Ο Στήβεν έχει τη μορφή του Τσάπμαν, κάθεται αριστερά από την καρέκλα στην οποία κάθεται η μηχανή και της μιλάει. Αυτή είναι αυτός. Αυτός είναι μια ανθρωπόμορφη πολεμική μηχανή. Ο Στήβεν του μιλάει για το παρελθόν του. Εικόνες. Τους βλέπω και τους δύο και βλέπω και το παρελθόν της μηχανής. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι η μηχανή είπε στο τέλος: "Δεν θυμάμαι τίποτα". Βλάβη, υπέθεσα. Η οθόνη δείχνει μια τρομακτική εικόνα και παρεμβάλλεται η φωνή ενός φίλου μου: "[Το όνομά μου], εσύ είσαι;". Η εικόνα χάνεται. Χιόνια.
Σκοτάδι . Μουσική, για πολύ λίγο. Η πόρτα του δωματίου μου είναι ανοιχτή. Σκοτάδι εισβάλλει και από αυτή. Στην άκρη της κάτι άσπρο. Τρόμος. Περισσότερος και από πριν. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πλησιάζω. Ανακούφιση. Η αδερφή μου είναι. Την αγκαλιάζω και βλέπω το δωμάτιο των γονιών μου, οι οποίοι προφανώς κοιμούνται.
Ξύπνησα τρομοκρατημένος. Ανοίγοντας τα μάτια, χιόνια διαλύονται και δίνουν την θέση τους σε εικόνα. Βλέπω ένα άλογο να τρέχει στο χέρι μου. Μια μικρή σκιά να καλπάζει στο αριστερό μου χέρι. Κάθομαι και το κοιτάζω. Απλά καλπάζει, χωρίς να προχωράει. Γυρίζω και κοιτάζω το ταβάνι. Παίζει και εκεί το φως με το σκοτάδι. Δεν θα νικήσει, παρά μόνο αν ανάψω το φως. Και το κάνω. Αααααααααααα... Η πόρτα είναι κλειστή, εγώ ξύπνιος, ψύχραιμος και το δωμάτιο επιτέλους φωτισμένο. Ανοίγω τον υπολογιστή και σκέφτομαι να το γράψω για να τα θυμάμαι.
πράσινο: Είμαι ξύπνιος
κόκκινο: κοιμάμαι
του Ν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου