στην κλείδα μου αποκοιμήθηκε μια μύγα.
θα περπατώ αργά, μη ξυπνήσει.
θα μιλώ ψιθυριστά, μη τρομάξει.
η θάλασσα θα ηρεμήσει κι ο αέρας θα κοπάσει.
κάθε μυόσπασμα θα πάψει.
νανουρίσματα θα της τραγουδώ.
η μύγα θα παραμείνει εκεί, να αισθάνεται βήμα βήμα,
την μεταμόρφωσή μου.
4 σχόλια:
Εξαιρετικό!
Το μπλογκ σου σκαρφαλώνι με προσοχή την κλίμακα της αισθητικής-θα έλεγα ότι αυτότ ο κείμενο (άθελα του;) εικονοποιεί το φόντο: ελάχιστο αλλά και σκοτεινό ως καταγωγικό.
από τα πιο συγκινητικά σχόλια. ένα ευχαριστώ για τα λόγια, κι άλλο ένα γιατί αισθάνομαι ότι έγινε κατανοητό/αισθητό αυτό που αποπειράθηκα να πω.
για την ιστορία, το αρχικό "έργο" ήταν η φωτογραφία, κι έπειτα χρειάστηκε να βρω τις λέξεις.
προσυπογράφω. Εξαιρετικό, προιόν βαθιάς εξέλιξης. Ευχαριστούμε
"The birds don't know if it's time yet to fly,
and they don't know which way to go and, my friends,
neither do I."
υπάρχουν μικρά μικρά πραγματάκια που μας μεταμορφώνουν δραματικά. να είμαστε καλά : )
Δημοσίευση σχολίου