Στο θερμοκήπιο.

Ποιος είμαι εγώ για μένα; Μόνο μια δική μου αίσθηση.

Εγώ ο ίδιος δεν ξέρω αν αυτό το εγώ, που σας εκθέτω μέσ' 

από αυτές τις λαβυρινθώδεις σελίδες, υπάρχει ή είναι α-

πλώς μια αισθητική και ψευδής έννοια που έχω δημιουρ-

γήσει για μένα τον ίδιο. Ναι, έτσι είναι. Ζω τον εαυτό μου

αισθητικά σε άλλον. Σμίλεψα τη ζωή μου σαν ένα άγαλμα

από ύλη ξένη προς εμένα. Ενίοτε, δεν με αναγνωρίζω, τό-

σο εξωτερικός έγινα προς εμένα, και τόσο με τρόπο καθα-

ρά καλλιτεχνικό χρησιμοποίησα την συνείδηση που έχω για

τον εαυτό μου. Ποιος είμαι πίσω από αυτή τη μη πραγματι-

κότητα; Δεν ξέρω. Πρέπει να είμαι κάποιος. Και αν δεν ε-

πιζητώ να ζω, να δρω, να αισθάνομαι, είναι -πίστέψτε με-

για να μην διαταράξω τις καθορισμένες γραμμές της υπο-

θετικής μου προσωπικότητας. Θέλω να είμαι ακριβώς ό-

πως θέλησα να είμαι και δεν είμαι. Αν υποχωρούσα, θα με

κατέστρεφα. Θέλω να είμαι ένα έργο τέχνης, ψυχής του-

λάχιστον, μιας και του σώματος δεν μπορώ να είμαι. Γι' 

αυτό, με σμίλεψα με ηρεμία και αποστασιοποίηση και με

τοποθέτησα στο θερμοκήπιο, μακριά από το δροσερό αέ-

ρα και το απευθείας φως -όπου η τεχνητή μου φύση, πα-

ράλογο άνθος, θα μπορέσει ν' ανθίσει μ' ένα απόμακρο

κάλλος.

Μπερνάρντο Σοάρες