.so wait for me at niemandswasser

I have to say

I have to see

the twilight moonlit

the houses on hills

all appear so blind

at night

the webs that bind them

to the skies

are golden, sparkling

with blood and dust

the angelic motes

on beams of blood

dance

at night

the trees turn under the rain

pan lies dead

from rut to rot

I saw the lighthouses all fall

small angels hold parasols

and point to other skies

the clacking on the fence

is long and loud

the noise of the fingers

crack in my head

behind my eyes

between the bloodwalls

that line the streets and the skulls

forever

the bonewhite temple

letters piling up

unanswered stars yawning together

you may have this gift from me

and I will send you nothing

from what I see

(and I see all)

the green is going

black peter arises

with his sack chock full of tricks

(and none of them eternal)

black peter arises

with his bag of blood

(and none of this runs eternal)

black peter arises

and he smiles

white teeth cap over the blackened stumps

all the kings of all particular times

have passed away

and lie in gutters

pretty as pink

I thought that i had seen

some bright new dawn

the children all laid down and smiled

the fires no longer smold and dullied

i watched the trash

that covered this world

swimming in farces

in mud and in blood

without a care in the world

the corpses are piled up almost to heaven

chuckling or smiling

and rubbing their hands

without a care in the world

and so we all lie dozing under the sun

images of banality flick past our eyes

as we bask in this paradise

littered around us

books of religion covering my feet

and i haven't the time for a word

but still I see cottages covered in honeysuckle

the dovecots so full of the Birds in their thousands

the cats lap at cream in their pussyland dream

and they haven't a care in the world

and then it shines

we're all dust

I drop the compasss and point out the pole

and then it shines

we're all dust

so wait for me at niemandswasser

as i watch the flowers bloom

and trail the horseflies as they scream

the songs we'll never know

it shines:

that we're all dust

it shines:

we're all dust

we're all dust

Και συμπληρώνει ο ποιητής:

Ακόμα έτσι κι αν με ρωτούσαν τι με αντιπροσωπεύει πλήρως, δεν θα μπορούσα να απαντήσω. Άλλωστε κάτι τέτοιο το βρίσκω εντελώς ανούσιο. Προφανώς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, γιατί ο καθένας μπορεί να καταλάβει τον άλλον μόνο από την έκθεση της προσωπικής του οπτικής για τον κόσμο. Και όλοι οι άνθρωποι βλέπουν σε εμάς εκείνο που θέλουν ουσιαστικά να δουν. Έχουμε μια φύση τρομερά μυστηριώδη, βουλιάζουμε σε μια θάλασσα αστεριών, υπάρχει τόση ομορφιά γύρω μας! Κι όλα αυτά είναι τόσο απόμακρα, δεν μπορούμε να τα αρπάξουμε, ούτε καν να τα αγγίξουμε, δεν περιγράφονται με λόγια. Και προσπαθούμε να προσδώσουμε νόημα σε πράγματα, που ίσως δεν έχουν καν βαθύτερο νόημα. Αυτή είναι η δικιά μου οπτική.

 Ο κόσμος όλος είναι γεμάτος από ασήμαντες φράσεις, ασήμαντες χειρονομίες, κάτι απίστευτα τρελό γιατί ο κόσμος είναι επίσης γεμάτος εκπληκτικά νοήματα. Γεμάτος νοήμα και από την άλλη γεμάτος από το τίποτα. Πρέπει να βρούμε το κάτι για να ξεχάσουμε το τίποτα. Επειδή αυτό το κάτι είναι η καρδιά που χτυπά στο κέντρο των πάντων.

Το δύο κείμενα είναι αποσπάσματα συνεντεύξεων από εδώ κι εδώ.