Longtemps, je me suis couché de bonne heure.

"Η τρυφερότητα που νιώθουμε για τους άλλους δεν σβήνει επειδή έχουν πεθάνει, σβήνει επειδή πεθαίνουμε εμείς οι ίδιοι[...]. Ο καινούριος μου εαυτός, ενώ ωρίμαζε στη σκιά του παλιού, τον άκουγε συχνά να μιλάει για την Αλμπερτίν. Μέσα από εκείνον τον παλιό εαυτό, μέσα από τις ιστορίες που έμαθε, πίστεψε ότι τη γνώρισε, τη βρήκε αξιαγάπητη, την ερωτεύτηκε. Δεν ήταν όμως παρά ένας έρωτας από δεύτερο χέρι."

Η Δραπέτισσα.

"Τα σώματα των ανθρώπων είναι ικανά να πληγώσουν τόσο πολύ εκείνους που τα αγαπάνε, επειδή κουβαλάνε μέσα τους στιγμές από το παρελθόν, επειδή κουβαλάνε μέσα τους τις αναμνήσεις τόσων και τόσων απολαύσεων κι επιθυμιών που για τα ίδια έχουν πια σβηστεί, βασανίζουν όμως ακόμη αλύπητα τον εραστή που αναπολεί και προεκτείνει στο Χρόνο το πολυαγαπημένο σώμα που ζηλεύει, που το ζηλεύει τόσο πολύ, ώστε να εύχεται ακόμα και τη καταστροφή του. Γιατί μετά το Θάνατο ο Χρόνος αποσύρεται από το σώμα, και οι αναμνήσεις, τόσο αδιάφορες, τόσο ξεθωριασμένες, σβήνονται από εκείνη που δεν υπάρχει πια, και θα σβηστούν σύντομα και από εκείνον που ακόμη βασανίζουν, αλλά σ' εκείνον τελικά θα χαθούν μόλις η επιθυμία που ενέπνεε το ζωντανό σώμα θα πάψει να τις διατηρεί."

Ο ξανακερδισμένος Χρόνος.

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο,
Μαρσέλ Προυστ.

Ο καθένας με κάποιο τρόπο, κάποτε, μαθαίνει ν' αγαπά όλους τους εαυτούς του. Αφιερωμένο στο πανέμορφο παζλ των εαυτών, λοιπόν.