Κφβφκ.

Διαβάζω τα Κοσμοκωμικά του Καλβίνο, και γι' άλλη μια φορά διαπιστώνω την άμεση και μελαγχολική ματιά του στον κόσμο και στα πράγματα, αλλά που την παρουσιάζει με τέτοιο αβίαστο τρόπο, που σε κάνει ν' αμφιβάλλεις για το αν είναι ευτυχισμένος ή όχι. Θα ήθελα να τον έχω δάσκαλο σε κάποια φάση της ζωής μου.
Δυο φράσεις από το τελευταίο κεφάλαιο (το ξεκίνησα από το τέλος):

"Τα μάτια που περιμέναμε τόσο καιρό ν' ανοίξουν και να μας κοιτάξουν, τελικά δεν ανήκαν σ' εμάς." 

(κι αν δεν είναι ακριβώς έτσι, εγώ έτσι το διάβασα και το θυμάμαι και με πέθανε η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας, παρόλο που με είχε προετοιμάσει η Δήμητρα)

"Μπορούσα να τη σκέφτομαι με εξαιρετική ακρίβεια, κι όχι τόσο να σκέφτομαι πώς ήταν φτιαγμένη (πράγμα που θα συνιστούσε ένα μάλλον κοινότοπο και χοντροκομμένο τρόπο να τη σκέφτεται κανείς) αλλά πώς θα μπορούσε να μεταμορφωθεί, αν έπαιρνε μια από τις αμέτρητες δυνατές μορφές, παραμένοντας όμως πάντα ο εαυτός της. Φανταζόμουν, δηλαδή, όχι τις μορφές που θα μπορούσε να πάρει αλλά την ιδιαίτερη ποιότητα που η ίδια θα έδινε σ' εκείνες τις μορφές."

(και ναι, αυτό για μένα είναι ο Έρωτας που γίνεται Αγάπη. ή δεν γίνεται, αλλά τέλος πάντων γίναμε επιτέλους εκείνοι που δεν πολυνοιάζονται για τις λέξεις)