Πρώτη φορά ξεντύνεται μπροστά του με τέτοια απουσία αιδημοσύνης, με τέτοια επιδεικτική αδιαφορία.
Αυτό το γδύσιμο θέλει να πει: η παρουσία σου εδώ, μπροστά μου, δεν έχει καμία, μα καμία σημασία. Η παρουσία σου ισοδυναμεί με την παρουσία ενός σκύλου ή ενός ποντικιού.
Τα βλέμματά σου δεν θα κινητοποιήσουν το παραμικρό κομμάτι του κορμιού μου.
Θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε μπροστά σου, τις πιο απρεπείς πράξεις, θα μπορούσα να κάνω εμετό μπροστά σου, να πλύνω τ' αυτιά μου ή το φύλο μου, ν' αυνανιστώ, να κατουρήσω.
Είσαι ένα μη-μάτι, μη-αυτί και μη-κεφάλι.
Η υπεροπτική αδιαφορία μου είναι ένας μανδύας που μου επιτρέπει να κινούμαι μπροστά σου με πλήρη ελευθερία και με πλήρη αναισχυντία.
Η βραδύτητα,
Μίλαν Κούντερα
1 σχόλιο:
Αχχ, ο Κούντερα, έχω άλυτο θέμα μαζί του, θες που ήταν ο αγαπημένος της Λιάνη;
Θες που για ένα φεγγάρι ήταν η σημαία της μέσης "κουλτουριάρας" γκόμενας;
Θες γιατί με την παλιοαβάσταχτη ελαφρότητα κείνου του βρωμοείναι με είχε κάνει άνω κάτω;
Θες που θεωρώ πως η Βαμβουνάκη κι ένα κάρο στιχουργοί αναπαρήγαγαν το στυλάκι του;
Άμα σε λέω άλυτο, είναι άλυτο..
Την βραδύτητα δεν την έχω διαβάσει, θα ήθελα πολύ να μου πεις την γνώμη σου, μα αυτό που ανέβασες μου θυμίζει έντονα το κομμάτι από τους "Γελοίους Έρωτες" αυτό που μετά ονομάστηκε " Κωμικοί Έρωτες"( αν θυμάμαι καλά δλδ, γιατί παίζει να είναι στο "βαλς του αποχαιρετισμού" γκαμώ το πρόωρο αλτσχάιμερ μου, βοήθησε κι εσύ που μπορεί να το έχεις διαβάσει πιο πρόσφατα )
... που η μιας κάποιας ηλικίας χήρα, αποφασίζει τελικά να κάνει έρωτα με τον νεαρό που την πολιορκεί, κάνοντας σαμποτάζ στους φόβους της για το γεμάτο με άσπρες τρίχες εφηβαίο της, την χαλάρωση του σώματός της, τα ρυτιδιασμένα πόδια της, και μάλιστα το πράττει έχοντας όλα τα φώτα αναμμένα.
Λέγοντας ουσιαστικά (και) αυτό που λέει το παραπάνω απόσπασμα πως η παρουσία του άλλου τελικά δεν έχει καμιά μα καμιά σημασία ....
Καλό στην θεωρία αλλά, δυστυχώς σχεδόν όλοι μας, είμαστε καταδικασμένοι να εξαρτιόμαστε από την γνώμη των άλλων, την οπτική τους, την άποψη που θα αποκομίσουν για μας.
Καθρέφτης μοιάζουν τα μάτια τους και αδυνατούμε να κοιτάξουμε από ντροπή ή φόβο, αν και τις πιο πολλές φορές είναι παραμορφωμένος αφού όλα τα μάτια έχουν τα δικά τους ραγίσματα, ακόμα κι αυτά που μοιάζουν ατρόμητα.
Στο επανιδείν Χιμαιρα, τσάκο κι ένα φιλί μέσα από τα πίξελς :)*
υγ1: στο γράφω και στο πιο κάτω σχόλιο, περιμένω-θέλω να σε διαβάσω, εντάξει;
Δημοσίευση σχολίου