σ' έσφιξα μ' όλο τον θρίαμβο των πόθων μου κι εδέθηκα μαζί Σου, σφιχτά σφιχτά
κι άκουσα τα βλέφαρά Σου να σπαρταρούν και ν' αγωνιούν κάτω από τα χείλη μου,
ένιωσα πως συνέλαβα την αιώνια Χίμαιρα, πως σπαρταρούσε μέσα
στην αγκαλιά μου αιχμάλωτη η ευτυχία
και η αιωνιότητα των μεγάλων
φρικιάσεων.
4 σχόλια:
και συνεχίζει λίγο παρακάτω...
" Κι ένοιωσα πως κάποιο μυστήριο ετελείτο μέσα Σου.
Μια αίγλη χυνόταν από τα κλειστά Σου μάτια κι ένας φωσφορισμός
έγλυφε και χάιδευε τα μεριά Σου.
Και είπα: Ω Ιέρεια,των Πόθων και των Λιποθυμιών,
Συ μόνη μπορείς να παρηγορήσεις και να θανατώσεις την ψυχή μου."
... και μετά ξύπνησα.
Σου έφτιαξα καφέ και χάιδεψα τα λαδωμένα μαλλιά σου, το σώμα σου μύριζε σεντονίλα του κουάντο-άρωμα λεβάντα-, σε συνδυασμό με το ηλίθιο άφτερ σέιβ που χρησιμοποιείς συνήθως. Στριφογύρισες αγουροξυπνημένος και ψιλονευριασμένα είπες " ω! ρε πούστη μου, άλλη μια Δευτέρα " και άλλαξες πλευρό.
Μμμμ, ελπίζω να μην στο χάλασα Χίμαιρα το σκηνικό, ωραίος ο Καζαντζάκης αν και δεν είναι από τις μεγάλες μου συμπάθειες, απλά πέραν τούτου, έχω μια μανία να αναζητώ την ομορφιά στην απλότητα, τη λαγνεία στην καφρίλα, την ποίηση στην καθημερινότητα.
Την Αγία Καθημερινότητα που είχε πει κάποτε, κάποια ..
Όμορφα σκοτεινό, και φωτεινά τρυφερό το μπλογκ σου Χιμ, είχα ξαναπεράσει από δω κι άλλες φορές, μα είπα απόψε να αφήσω ένα σημάδι μου.
Να' σαι πάντα καλά, όμορφο κορίτσι.
Γαλήνιο ξημέρωμα και καλό σου μήνα :)
(μ)Αγία Καθημερινότητα(ς). Την σκόρπισες ξανά ξωπίσω σου, κι αυτό είναι χάρισμα. Μακάρι να σε διάβαζα περισσότερο, θα ήταν μεγάλη απόλαυση. Χαίρομαι ειλικρινά με τις επισκέψεις σου, είσαι ευπρόσδεκτη πάντοτε.
Είπαμε, λατρεύουμε τα σημάδια, αφού.
Καλό, ευωδιαστό μήνα να έχουμε.
υ.γ. το Όφις και Κρίνο το αγάπησα επειδή δεν μου θύμισε τόσο πολύ τον Καζαντζάκη, κι έχει μείνει στο μυαλό μου κατά κάποιο τρόπο, ως το μοναδικό έργο του Νιρβαμή :)
Λογικό να μην σου θυμίζει Καζαντζάκη μιας και είναι το πρώτο του έργο, γυμνασιόπαιδο τότε, πριν ακόμα μπει στη μαρτυρική πάλη με τον εαυτό του*
και αφορά τον πρώτο του έρωτα την δασκάλα των Αγγλικών του, κι όχι την πρώτη του γυναίκα όπως πίστευαν κάποιοι επί χρόνια, ή κάποιο πρόσωπο της φαντασίας του. Γι αυτήν μιλά στο κεφάλαιο "Η Ιρλανδέζα", στην "Αναφορά στον Γκρέκο" που αποτελεί ουσιαστικά την αυτοβιογραφία του.
Κι επειδή το " Όφις και Κρίνο", είναι ένα έργο που εκδόθηκε εν αγνοία του, και ο Καζαντζάκης στα έργα του έκανε συνέχεια διορθώσεις επί διορθώσεων, βελτιώσεις, αλλαγές, κόντρα αλλαγές πριν τα εκδώσει, σε σημείο να έχει πει πως στο "Αναφορά στον Γκρέκο" ήθελε να του αλλάξει τελείως μα τελείως τη μορφή, αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος,
καταλαβαίνουμε πως είναι ότι πιο ατόφιο έχουμε από αυτόν τον συγγραφέα.
*μαρτυρική πάλη με τον εαυτό του, είναι δική μου έκφραση και συνοπτικό σχόλιο γι αυτό που εγώ έχω αποκομίσει ( πιθανόν και λανθασμένα) από τον Καζαντζάκη, πως ήταν μια βασανισμένη ψυχή, που πάλευε όλη τη του τη ζωή, με όλο του το έργο, να πείσει πρώτα απ' όλα τον ίδιο του τον εαυτό, πως ο Ιησούς δεν ήταν Θεός.
τεςπα, αυτό εκτός του ότι χωρά μεγάλη συζήτηση, ξαναλέω πως αποτελεί δική μου εκτίμηση και μόνο.
μικρή γλυκιά επισήμανση: όλα αυτά τα ανέφερα όχι γιατί θεωρώ πως δεν τα ξέρεις ή πάνω σε μια κρίση επίδειξης ξερολισμού κλπ, κλπ, μα γιατί νομίζω πως κάπως έτσι θα έπρεπε να ξεδιπλώνονται τα κουβεντολόγια, να βάλει ο ένας ένα λιθαράκι που θυμήθηκε, να προσθέσει ο άλλος να το πάει παραπέρα το πράγμα, να διαφωνήσει ένας τρίτος βάζοντας σε, σε προβληματισμό και ούτω κάθε εξής.
Δύσκολο να γίνει στο ιντερνέ, όχι πως γίνεται πιο εύκολα εκεί έξω αλλά τεςπα, έτσι το βλέπω εγώ.
υγ:ψιτ, μη με κάνεις να κοκκινίζω βρε συ, και το παίζω και σκληρή τρομάρα μ', να ξες πως κι εσένα θέλω να σε διαβάζω, αν και προτιμώ κάπου εδώ ήσυχα,όμορφα,σκοτεινά ... κι όχι εκεί που κάποτε είχαμε μια κουβέντα περί διαμαντιών και γουρουνιών!
( φαντάζομαι θυμάσαι :))
Γι αυτό θα περιμένω όποτε σου βγει, αν το θέλεις κι εσύ, δικό σου κείμενο.
Αν και έχω την αίσθηση πως εκφράζεσαι πιο εύκολα με την ζωγραφική, νομίζω πως ήρθε η ώρα, αν δεν το έχεις κάνει ήδη, να βάλεις δική σου σφραγίδα γραφής κι όχι μόνο να αναδεικνύεις όσους σε άγγιξαν.
Θα περιμένω, γι αυτό και θα ξαναπεράσω, είναι φιλόξενα σ' αυτή τη γωνιά :)
μ' έχεις αφήσει άφωνη, χείμαρρος κανονικός :)
σ' ευχαριστώ για τα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία που μοιράστηκες, είναι όντως πανέμορφο να ανταλλάσσουμε πληροφορίες που ενδεχομένως δεν γνωρίζουν όλοι. Πάντως, στο Όφις και κρίνο, η διαφορά της γραφής είναι για μένα τεράστια, σε σύγκριση με άλλα βιβλία του, τα οποία μου φάνηκαν πιο ηθοπλαστικά. Μου φάνηκε σχεδόν ανεπιτήδευτος κι έχει τη γεύση εφηβικής παρόρμησης.
Δεν είναι καθόλου δύσκολο, -αν εξαιρέσεις εμένα και κάποιους άλλους που ο γραπτός λόγος τους παραλύει, και γι' αυτό έχουν επιχειρήσει ελάχιστες φορές να εκφραστούν μέσω αυτού, και καταφεύγουν σε άλλους τρόπους, όπως πολύ εύστοχα παρατήρησες- δες πόσα κατάφερες να με κάνεις να γράψω, κι ας έχω ιδρώσει από την προσπάθεια να βάλω τις λέξεις σε σειρά :)
Έχω κάνει κάποιες απόπειρες, τις οποίες έχω δημοσιεύσει στο ιστολόγιο, όχι επειδή είμαι περήφανη για το αποτέλεσμα, αλλά επειδή το να μοιράζομαι είναι για μένα τεράστια χαρά, και πιστεύω καταβάθος ότι ακόμη κι αν δεν είναι υπέροχα γραμμένα, έχουν μια αμεσότητα που ίσως καταφέρνει να συγκινεί έστω και έναν :)
υπάρχουν αμέτρητες γωνιές εδώ πέρα, άλλες σκοτεινές, κι άλλες όχι και τόσο, και τα πήγαινε - έλα είναι μία από τις αγαπημένες μας συνήθειες, σ΄ευχαριστώ ξανά.
Δημοσίευση σχολίου