εκείνο[ς]

Και όταν γίναμε Άνοιξη

φούσκωναν οι φλέβες σου

κι εγώ δεν είχα ρίζες

ούτε φύλαξα τους σπόρους

Και μετά που γίναμε ο τρόπος

ο βαθύς κόκκινος

στη φωλιά -θυμάσαι

που λατρεύαμε το εφήμερο

Και με φίλησες στη γωνία των χειλιών μου

δεν σε ξάφνιασε που δεν απόρησα

μόνο οι πεταλούδες!

σαν εραστές -τί

Και στη θάλασσα

που χορεύαμε

σου είπα για τα κύματα

-ποιά κύματα;

-μη κοιτάζεις μέσα μου

Και όταν η άμμος έγινε σκούρη

άγγιξες τη γωνία του ματιού μου

έγιναν όλα μέσ' από σένα

κι έμεινα εγώ έξω από μένα

Και μου ρούφηξες το άνω χείλος

γύρισα προς εσένα

μ' εκείνο το τρόπο

εκείνο

και δεν ήσουν εκεί

Κι όταν τα φιλιά μας έγιναν φιλί

χάθηκα στις γραμμές της παλάμης σου

αυστηρέ -μελένια μου

ξύπνα

της αριστερής

Και όταν καθίσαμε πάνω στο αστέρι

μου είπες ότι σ' αγαπάω

και ήρθε η νύχτα

και όλα τ' αστέρια έσβησαν