Beyond the clouds.

η ταινία με απογοήτευσε αλλά ήταν μια γλυκιά απογοήτευση με κλείσιμο του ματιού και πονηρό χαμόγελο, ξέροντας εκ των προτέρων πως ο αγαπημένος Βέντερς απλώς "συμπλήρωσε" κάποια κενά του Αντονιόνι. αποκοιμήθηκα παρακολουθώντας την, κι ενώ αναρωτιόμουν για ποιούς λόγους οι ηθοποιοί ερμηνεύουν με τόσο -κατά την άποψή μου- αυτιστικό τρόπο. 

με ξύπνησε το κομμάτι των τίτλων τέλους - συνηθισμένη ιστορία.

όλα θα ήταν πιο απλά αν ο καθένας μας είχε ένα μπλε δωμάτιο;