Όταν δεν έχεις χαρακτήρα, θα πρέπει τουλάχιστον να υιοθετήσεις μια μέθοδο.
...
Έπρεπε να ζήσω στη στενή. Σίγουρα δεν γνωρίζετε εκείνο το υπόγειο κελί που στο Μεσαίωνα αποκαλούσαν "στενή". Κατά κανόνα, σας λησμονούσαν εκεί μέσα για όλη σας τη ζωή. Το κελί ετούτο ξεχώριζε από τα άλλα χάρη στις έξυπνα μελετημένες διαστάσεις του. Δεν ήταν αρκετά ψηλό για να μπορείς να σταθείς όρθιος, ούτε αρκετά φαρδύ για να ξαπλώσεις. Έπρεπε να πάρεις μια υποχρεωτική στάση, να ζεις διαγώνια· ο ύπνος ήταν μια πτώση, ξύπνιος καθόσουν ανακούρκουδα. Αγαπητέ μου, είχε μεγαλοφυΐα, δεν υπερβάλλω, τούτο το τόσο απλό εύρημα. Κάθε μέρα, εξαιτίας του μόνιμου καταναγκασμού που προκαλούσε αγκύλωση στα μέλη του, ο κατάδικος εμπέδωνε την ενοχή του και μάθαινε πως αθωότητα σημαίνει να μπορείς να τεντώνεσαι με απόλαυση.
...
Όταν θα είμαστε όλοι ένοχοι, τότε θα 'χουμε δημοκρατία. Χωρίς να λογαριάσουμε, αγαπητέ φίλε, ότι πρέπει να εκδικηθούμε επειδή είμαστε υποχρεωμένοι να πεθάνουμε μόνοι. Ο θάνατος είναι μοναχικός, ενώ η δουλεία είναι συλλογική. Έχουν κι οι άλλοι το μερτικό τους, και μάλιστα την ίδια στιγμή μ' εμάς, αυτό είναι το σημαντικό. Όλοι ενωμένοι, επιτέλους, αλλά γονατιστοί και με το κεφάλι σκυμμένο.
...
...είμαι ευτυχισμένος, είμαι ευτυχισμένος, σας λέω, σας απαγορεύω να μην πιστέψετε ότι είμαι ευτυχισμένος, είμαι ευτυχισμένος μέχρι θανάτου!
...
Είναι πολύ αργά τώρα, θα είναι πάντα πολύ αργά. Ευτυχώς!
βασανίστηκα, μα το τελείωσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου