Πέμπτη

Longtemps, je me suis couché de bonne heure.

"Η τρυφερότητα που νιώθουμε για τους άλλους δεν σβήνει επειδή έχουν πεθάνει, σβήνει επειδή πεθαίνουμε εμείς οι ίδιοι[...]. Ο καινούριος μου εαυτός, ενώ ωρίμαζε στη σκιά του παλιού, τον άκουγε συχνά να μιλάει για την Αλμπερτίν. Μέσα από εκείνον τον παλιό εαυτό, μέσα από τις ιστορίες που έμαθε, πίστεψε ότι τη γνώρισε, τη βρήκε αξιαγάπητη, την ερωτεύτηκε. Δεν ήταν όμως παρά ένας έρωτας από δεύτερο χέρι."

Η Δραπέτισσα.

"Τα σώματα των ανθρώπων είναι ικανά να πληγώσουν τόσο πολύ εκείνους που τα αγαπάνε, επειδή κουβαλάνε μέσα τους στιγμές από το παρελθόν, επειδή κουβαλάνε μέσα τους τις αναμνήσεις τόσων και τόσων απολαύσεων κι επιθυμιών που για τα ίδια έχουν πια σβηστεί, βασανίζουν όμως ακόμη αλύπητα τον εραστή που αναπολεί και προεκτείνει στο Χρόνο το πολυαγαπημένο σώμα που ζηλεύει, που το ζηλεύει τόσο πολύ, ώστε να εύχεται ακόμα και τη καταστροφή του. Γιατί μετά το Θάνατο ο Χρόνος αποσύρεται από το σώμα, και οι αναμνήσεις, τόσο αδιάφορες, τόσο ξεθωριασμένες, σβήνονται από εκείνη που δεν υπάρχει πια, και θα σβηστούν σύντομα και από εκείνον που ακόμη βασανίζουν, αλλά σ' εκείνον τελικά θα χαθούν μόλις η επιθυμία που ενέπνεε το ζωντανό σώμα θα πάψει να τις διατηρεί."

Ο ξανακερδισμένος Χρόνος.

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο,
Μαρσέλ Προυστ.


Ο καθένας με κάποιο τρόπο, κάποτε, μαθαίνει ν' αγαπά όλους τους εαυτούς του. Αφιερωμένο στο πανέμορφο παζλ των εαυτών, λοιπόν.

3 σχόλια:

llachar είπε...

Είναι τελικά τόσο απαραίτητο το σώμα στον Έρωτα.
Μ'έφερε εδώ το longtemps je me couchais de bonne heure και κατέληξα να χαζεύω ολόκληρο το μπλογκ.
Πράγματι σκοτεινό και τρυφερό, όποιος κάποιος είπε.
Και..να διαβάσετε την Χίμαιρα του Α.Χίονη από το Περί αγγέλων αι δαιμόνων, αν όχι ήδη.
Καλή συνέχεια

by day i am nothing and by night i am i είπε...

Έναυσμα για καινούριες αναζητήσεις!
Έχω αγαπήσει αρκετά ποιήματά του, δεν ήξερα ότι έχει γράψει και διηγήματα, αλλά η παρακάτω φράση που διάβασα, είναι δέλεαρ:
"Στὴ συνέχεια ἔχουμε ἕναν πολὺ δυνατὸ αὐτοβιογραφικὸ μύθο, τὴν Χίμαιρα τοῦ Ποιητῆ, ἕνα ἄσχημο ζῶο, ποὺ τὸν ἀπομονώνει ἀπὸ τὸν περίγυρό του. Ἕνα αὐτοσαρκαστικὸ ἀφήγημα."
Ένιωσα μία ταύτιση, κι ένιωσα μια φλέβα να καίει.

Κάποιοι για πολλά χρόνια ζουν με την πεποίθηση ότι η απουσία του σώματος είναι απαραίτητη στον Έρωτα...

Ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια, και καλώς όρισες.

by day i am nothing and by night i am i είπε...

Ξέχασα να σχολιάσω και την Θυσία που είδα στις αγαπημένες ταινίες :)

Ταινία σταθμός για την Χίμαιρα.