Πάτος - δηλαδή θάλασσα.

Αν τα σπίτια εδώ είναι πράσινα, θα μπω και σ’ ένα σπίτι.

Αν οι γέφυρες εδώ βαστούν ακόμη, θα προχωρήσω πάνω σε βάση σταθερή.

Αν η αγάπη όλες τις εποχές είναι χαμένος κόπος, θα ‘θελα να τη χάσω εδώ.

Αν δεν είμαι εγώ, θα ‘ναι κάποιος που είναι σαν κι εμένα.

Αν συνορεύει εδώ μ’ εμένα κάποια λέξη, θα την αφήσω να συνορεύει.

Αν η Βοημία κείται πλάι στη θάλασσα, θα πιστέψω στις θάλασσες πάλι.

Κι αν πιστεύω ακόμα στη θάλασσα, τότε θα ελπίσω στη στεριά.

Αν είμαι εγώ, είναι καθένας που είναι περίπου όπως εγώ.

Δεν θέλω πια τίποτ’ άλλο. Θέλω να πιάσω πάτο.

Πάτος - δηλαδή θάλασσα, εκεί θα ξαναβρώ τη Βοημία.

Προς τον πάτο στραμμένη θα ξυπνήσω ήρεμα.

Απ’ τον πάτο ανεβαίνοντας τώρα γνωρίζω, και δεν έχω χαθεί.

Ελάτε, όλοι εσείς οι Βοημοί, ναυτικοί, πόρνες των λιμανιών και πλοία

που δεν αγκυροβολείτε πουθενά. Δεν θέλετε να ’στε απ’ τη Βοημία,

εσείς Ιλλυριοί, Βερονέζοι και Βενετσιάνοι. Παίξτε τις κωμωδίες που φέρνουν γέλιο

Κι είναι για κλάματα. Και ξεγελαστείτε πάλι και πάλι,

όπως ξεγελιόμουν εγώ και δεν πέρναγα ποτέ τις δοκιμασίες,

κι ωστόσο τις πέρασα, τη μια μετά την άλλη.

Όπως τις πέρασε η Βοημία και μια ωραία μέρα

της δόθηκε η χάρη να φτάσει τη θάλασσα και τώρα κείται πλάι στο νερό.

Συνορεύω ακόμα με μια λέξη και μια άλλη χώρα,

συνορεύω, κι ας είναι λίγο αυτό, με όλα όλο και περισσότερο,

ένας Βοημός, ένας περιπλανώμενος, που τίποτα δεν έχει, τίποτα δεν τον κρατάει,

έχοντας πια μόνο το χάρισμα να βλέπει απ’ τη θάλασσα, τη διαφιλονικούμενη, κάποια στεριά της επιλογής μου.

Ingeborg Bachmann Μετάφραση: Μαρίνα Αγαθαγγελίδου