Πέμπτη

α.


Στην αρχή δεν το καταλαβαίνεις. Απλώς πας./
Σαν φως  που σε μαγνητίζει./
Ξεχνώ, αλλά το θυμάμαι ξανά – ίσως χάρη σε κάποιο από τα ένστικτα./
Με ρωτάω αν γνωρίζω./
Ναι, αλλά  αυτό που δεν γνωρίζω είναι αν ξέρεις το μυστικό μου./
Ναι, αυτό πραγματικά δεν το ξέρω./
Πέρασα καιρό μέσα στο μικροσκοπικό γκρίζο κουτάκι μου./
Ήταν χαρτονένιο κι ένιωθα την υγρασία./
Θέλω να σου ανακατέψω τα μαλλιά, μήπως έτσι καταφέρω να σου ανακατέψω τον εγκέφαλο./
Με χτυπάς με όλη σου τη δύναμη./
Γέρνω πάνω στο χέρι σου και ονειρεύομαι./
Θέλεις να μου μιλήσεις γι’ αυτό; Για όλα; Για εκείνα, τότε;/
Έλα να σε σκεπάσω, κοριτσάκι μου, έλα./
Ονειρέψου./
Δάσος, ναι, ναι, δάσος!/
Η λίμνη./
Είσαι τυλιγμένος με κλαδιά./
Αν γίνω φωτιά για λίγο, ίσως…/
Είσαι γεμάτος λάσπες καλέ μου./
Και όμορφος./
Είναι η λίμνη, δες./
Και το σκοτάδι πώς διαλύεται!/
Μη κλαις και μην αντιδράς ενώ σε κουβαλάω μέσα  μου, παρά να έρχεσαι μόνος σου./
Έλα τώρα μαζί μου, το νερό έχει φτάσει ως το λαιμό μας./
Πάρε βαθιά ανάσα, έλα./
Όταν φτάσουμε απέναντι σου υπόσχομαι πως θα είμαστε καθαροί./


2 σχόλια:

hans είπε...

ομορφο :)

danae.laz είπε...

Αχ Χίμαιρα.Και στο δικό μου το μυαλό η λέξη ομορφιά ήρθε..
Να χαίρεσαι τις λέξεις σου και τη σειρά τους,να χαίρεσαι τη μορφή.
Έτσι να τ'απολαμβάνω και γω όλα αυτά.