"Φαντάσου το κάπως έτσι... Έχω ένα τεράστιο μπαούλο με παιχνίδια, και ανάλογα με τη διάθεσή μου, διαλέγω το κατάλληλο και παίζω μαζί του."
"Σου υπόσχομαι να καταφέρω να καθίσω πάνω στο μπαούλο σου. Και να μην ανοίγει."
Την κοιτάει και γελάει.
"Δε μου αρέσουν τα πείσματα."
"Γιατί; Πες μου γιατί..."
"Όσο νωρίτερα συνειδητοποιήσεις ότι ερωτήσεις κάνω μόνο ΕΓΩ, τόσο πιο εύκολο θα είναι για σένα."
"Είσαι σκληρός. Μόνο μαζί μου είσαι τόσο σκληρός."
"Νιώθω σαν να μου έχεις χαρίσει την πιο όμορφη κούκλα, και την έχεις τοποθετήσει σ' ένα ράφι, που ο μόνος που φτάνει να την αγγίξει, είσαι ΕΣΥ!"
"Γιατί; Θα το έκανες ποτέ αυτό σ' ένα παιδί;"
"Ποια η αξία της κούκλας αν παραμένει εκεί πάνω;"
"Πες μου, αποτελεί τρόπαιο, που αν είμαι καλό κορίτσι, μια μέρα ίσως το αποκτήσω;"
"Και τότε για ποιό λόγο μου τη φανέρωσες;"
"Είσαι άδικος. Σκληρός και άδικος. Μόνο μαζί μου."
"Σου είπε ποτέ κανείς ότι η ζωή είναι δίκαιη, μικρή μου;"
Και της τσιμπάει το μάγουλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου