Παρατηρείς. Ήχους. Εικόνες. Μυρωδιές. Βλέμματα. Κινήσεις. Χρώματα. Συλλέγεις. Και γεμίζεις, γεμίζεις. Και δεν χωράς τίποτε άλλο. Και πονάς. Και θες να τα μοιραστείς. Και το βλέμμα σου δεν κολλάει σε κανέναν. Κι εξακολουθείς να γεμίζεις. Και πονάς περισσότερο. Και κολλάς. Και αποθηκεύεις. Και προχωράς; Προς τα πού; Κι εκεί που νομίζεις ότι ξέρεις πού βρίσκεσαι, χάνεσαι. Και νομίζεις. Και δεν μπορείς να ελέγξεις τον νου σου, πια. Πώς θα συμμαζευτείς, να τα βάλεις σε μια τάξη. Και μετά σκέφτεσαι: "δε γαμιέται και η τάξη, μια ζωή χωρίς πρόγραμμα, χωρίς πλάνο, χωρίς εφεδρικό σχέδιο". Και τότε ξεκινάνε οι κιθάρες...
... κι όταν καταφέρνεις ν' ανασάνεις ξανά, κοιτάζεις τον καμβά και σκέφτεσαι:
"Είχα τόσο αίμα μέσα μου; Υπήρχε τόσο γαμημένο αίμα μέσα μου;;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου